Kör Adam Ve Ben

Benliğinin bahçesini suluyor kör bir adam
Kırılmamış ışık,saftı evren
Renk sağaltıyor elleri
Bilemedim hangi görüden

Başlangıcı açıyor dokunduğu her çiçek
Onlar ki
Bir bakışın ezber sorgusunda ezilmediler
Süzülürken havaya kedersizliğin türküsü
Dinliyorum kımıldamadan

Bir zerre kadar zaman
Arındırıp yaşamın gürültüsünü andan
Bakmadan buluyor yüzümü
Sesimin kırılmış aynasından
Okuyor gözlerimin gri kesiği hikâyesini
İlk defa
Tanıyor ruhumun yüzünü kör bir adam
Ayırt ediliyorum
Nesneler kalabalığından

Utanmıyor ruhum dilendiği seviden
Düş kuşları kanatlanıyor
Bilincimin özgür iradesinden
Bir çocuk geçiyor uzak geçmişten
Gülüşünü yakalayıp konduruyorum
Ruh gören adamın aydınlığına
Dikiyor aklına kırıntısını harcamadan
Çoğalıyorum kıymetinde an be an

Anlıyorum gerçeği kör adam
Özümdeki körlüktür gözlerimi örten