Kör Biçak

Aşkın bıçağı kördür önce
Saplandığı yerde izi kertikli kalır

Ayrılıktan sonra bileylenir
Ucu sivrilir keskinleştikçe

Kendiyle birlikte yürür yarası
Her adımda biraz daha artar acısı

İç çekişleri duyulmaz belki dışarıdan
Sızlar yıllar geçtikçe içerde biriken kan

Birkaç şişe şarap ve gecelerdir uzayan
Yetmese de kapatmaya açılan yaraları
Alkol basarak uyuşturulur geçmeyen sancısı

Varamaz eli ateşin ortasına
Söndüremez sonsuz yanışı

Suskundur yığılır kuytularda
Başı dumanlı, yüreği damgalı

İsyan edemez,
Kör bıçağın sapını tutan kanlı ellere

Ve söküp astada saplandığı yerden
Pas yapmıştır bir kere
Zehir ilerler gitgide derinlere