Kör Olmak Yine

Bir korku var içimde tükenmeyen,
Gözlerde gördüğüm esriliğin izleri,
Gözlerim körken senin sevdanın perdesiyle,
Görmemişim, bilememişim, esir olduğumu.
Teselli aradığım her gözde etçil bakışlar,
Sanki tenden ibaret bedenim, ruhum firarda.
Sürükleniyorum asi rüzgarların önünde,
Solmuş bir yaprak gibi,
Her geçtiğim diyarda kalır izim,
Toz oluyorum, kum oluyorum,
Belki küçücük görülmeyecek kadar küçük bir zerreyim gönüllerde,
Ama kendim olamıyorum.
Ben kendimi sende buldum,
Senin masalınla büyüdüm senelerce,
Hayalin vardı beni avutan.
Göremezdim beni esir gören bakışları, korkmazdım.
Bir kahramanım vardı beni koruyan.
Aslında sadece sevdanla körken kendim olabilmişim,
Özgürmüşüm, doya doya sevmişim seni.
Öpmüşüm dudaklarını hayalin beni her ziyaret ettiğinde,
Sarılmışım, güvenmişim, sadece seni bilmişim.
Sen varken kalbimde bir ?ben ? vardı,
Saf, temiz ve kırılgan.
Uyandım rüyandan, sor mesut muyum diye; değilim.
Keşke yine senin masalında kör bir aşık olsam.