Körebe Yalnızlığı

Şenlenirken göğünde mavi kanatlı uçurtmalar
top sektirmeliydin toprağın dizinde
çırpındıkça serçe yüreğinde umut
sevinçle köpürmeliydi deniz ayak uçlarında


bilemediler...

Saçlarını tararken ıslak yüzlü mevsim
dilsiz şefkatlerin korkusunu unutmalıydın
annenin kirpikleri geleceğini işlerken
bahar yüzünde koşmalıydı lâle sümbül saçarak
cemre kokulu yüreğine kırağı düşmemeliydi

anlamadılar...

Üşürken güneş dermansız ellerinde
körebe yalnızlığını uyuttun her dem
gecenin zehrinde dillenirken yokluğa öfken
çığlığına karıştı acının kül rengi

duymadılar...

Bağışlama zamanı geçti merhametinin kıyısından
kana karışan yüzünü silemez artık sevimli cümleleri

unuttular!...