Korkarım Sabahlar Selamsız Kalacak

kirpiklerine tutunuyordu
tedirgin ve titrek
yazgısının öğretisiydi bu
bulutundan nemleniyordu
kapkara bir coğrafyada
ölümüne gülüyordu






nefretin kıyısında sızıyordu gözler
ve de
en çok bir yangının ortasında terkedilirken kimsesizdi gitmeler





kışların kıyametinde büyüyorken gözbebeklerin
yüzüme çarptığım bir kaynak suyunda ateşleniyorken alazlar
ne çok hüzündü
ne çok tükendik bu aralar





kaç ninniyi kundakladık
kaç ayrılık ıslandı gözlerimizde
ne çok kimsesizleştik
ne çok ağıt büyüttük şimdilerde






talan edilmiş gecede
kaç duvar oynadı yerinden
kaç kazma vuruldu çalı diplerine
kaç taş söküldü
ne çok çukur kazdık bedenimize




gece pusmuş
gece susmuş
tünemiş göğün dibine
etimin beyazı utanır
kapkara teninde




ellerim titrek bir çıradır
çak çakmağını
tutuşacaksa gün tutuşsun
tutuşsun şarapnel yüreğimde




bak bu da senin yüzün
çamurlu ve esmer
al başını git
toprak karanlığa devrilecek yine
birazdan şafak ta ayartılacak



korkarım sabahlar selamsız kalacak