Körkütük

dua ile
cümle yoksunluk biter dediler
unuttum besmeleden ötesini

vazgeçtim belki de
dilenmeyi
gözlerimi ışık çalardı, bakmadım gökyüzüne

sırt döndüm minnetsiz yatsılara
ayın on döndürdü gibi doldurdum geceyi, boş şişelere

ne tövbe bildim
ne ikrar
fevri sarnıçlarda içtim sükûtu, gözlerimi düşürmeden


körüm ben
neden

neden böyle yaralandı
dirseklerimin sığ yamacı
kanımı içen karıncalar, kene misali
ezmedim

kıymadım
katli vacip fermanlar düşürmedim dilimin kemiğine
sırtlanları indirdim sırtımdan rica minnet
vurmadım

kalibresi benden büyük mavzerlerin
dokunmadım
emre amade tetiklere

arpacıktan döndü nefretin ay dönümleri
göz kırptım
şarap içtim zülâl niyetine

çehresi değişti lisanımın
içime küfrettim
içimi dinledim

boyun eğdim seslerime
içim dışımdan büyüktü benim

dışım
körkütük



sen körkütük masallar anlattın mı hiç mezbeleliklerde
boş beşiği kandırırken gözlerin
üzüm kokuları yuttun mu gelincik kırmızısı

yola düştün mü sonra
saat sarkaçları gibi
bir sağa
iki sola

utangaç sabahlara uyandın mı
dilimde sen
için yine edepsiz

türküler söyledin mi karanfilli
gözlerini mızraptan kaçırıp
uçkuru çözük boşluğa ...