Krizantemim

bir kış günüydü
bulutlar çepeçevrelemişti her bucağı
ufuklar görünmezdi gözlerime
rüzgar bile şiddetine göre sessizdi
olgundu biraz ...

suskunluk kaplardı dualarımı
dudaklarım kilitlenmişti birbirine
değil bıçak neşter dahi açamazdı
aslında halet-i ruhum müsait değildi
o meymenetsiz yüzüne gülmeye
ama seviyordu adaletsiz gönül
zaten nerde zoru var onu buluyordu
başkalarının tenezzül etmediğine tapıyordu kalbim
farklıydı aşk benim için zamandan
biraz ileri
çılgıncasına sevmek istiyor belkide
duygu fırtınasında yok olmak
hayatın anlamını başkasın/on/da arıyordu
ah Krizantemim farklı ruh dünyasının hastası
seviyorum seni be , değer mi hiç susmaya !
saniyelerden ibaret şu dünyada
bırak herşeyi bir yana
yarım metrelik ebedi uzaklığa
son ver
bir merhaba de bu akşam ....