Kuantum Ağıdı

Elveda,

masalın sonu geldi değil,

masalın kendisi

bir yanılsamaymış meğer...

Bir kuantum dalgası gibi

ölçüldüğümüz anda

iki ayrı evrende

birden yok olduk…

Biri senin gözlerinde donan,

diğeri benim

boğazıma düğümlenen...

Higgs bozonları gibiyiz evet,

kütlesiz aşkın

son tanıklarıyız…

Büyük patlamadan arta kalan

ne ilk ışığız,

ne son karanlık…

Sadece

bir solukta dağılan

ışıktan birer

"keşke"yiz...

Bu şiiri okuduğunu sanıyorsan,

yanılıyorsun:

Beyaz üzerine siyah değil,

gözyaşıyla ıslanmış

bir ayna bu...

Belki de sadece

o aynada kaybolmuş

bir yansımadan ibaretsin...

Bu diyarda konuşacak kimse yok

çünkü dilimiz

artık aynı frekansta titremiyor…

Beyaz üstüne beyaz yazıyorum,

ama sen

-25 derecelik yalnızlığımda

usul usul

bir kar tanesi gibi

eriyorsun...

Şimdi beni hayal kırıklığına uğrat,

bana var olduğunu kanıtla!

Çünkü ben,

sen arkanı dönsen bile

o aynanın buğusundayım...

Buradayım ama sen nerdesin?

artık birer "aşk şiiri" değiliz

biz

Schrödinger'in kayıp kedi-leriyiz

hem ölüyüz,

hem diri,

hem de

asla buluşamayacağız…

Ve evet,

"hoşçakal" demek için

çok geç

çünkü biz

zaten

o ilk "merhaba"yı

hicranın kuantum alanında

kaybettik...