Küçük Bir Evimiz Olmalıydı

Sonu aşk olan hiçbir şey başlamadı
Öncesinde var olan bir yürek istedim
Sımsıkı sarabilecek kolları,
Tuttuğunda bırakmayacak, bırakamayacak..
Başka olmalıydı, başka bakmalıydı ona bakan gözlere
Buz tutmuş bir kalbi ısıtabilen o olmalıydı yine...

Aşk demeliydi.. bakışları herşeyi anlatabilmeliydi
Benden iyi bilmeliydi soğuk kışları, dökülen yaprakları
En çok seven o olmalıydı kendince..
Yarışabilmeliydik..
Muzur çocuklar gibi; en çok ben seviyorum diye,
Oyun bozan olmamalıydı bu sevgide,
Biz hep masum kalmalıydık..

Küçük bir evimiz olmalıydı,
İki odası olmalıydı sadece, birbirine yakın
Sana ve bana benzemeliydi, sımsıcak kalabilen her zaman
Kapısını açtığında gülümsemeliydi adeta,
Hayal kurabileceğimiz bir aşkı yaşamalıydık..
Ev dediğin böyle olmalıydı işte!
Seni ve beni yaşatmalıydı, dünyamız olmalıydı
''Biz'' kalabilmeliydik her zaman..

Başlangıçta aşk diye başlayan hiçbir şey aynı kalmadı
Aslında sonu olan hiçbir aşk başlamadı sevgili..

Küçük bir evimiz olmalıydı sığınabileceğimiz
Hani utanmadan sıkılmadan, dertlere ağlayabileceğimiz
Ağlayabilmek için omzuna yatabileceğim bir yer,
Ayrılığın olmadığı bir evde yaşamalıydık
Sen ve ben...

Kimsesizliği böyle tek başına değil de
Beraber yaşamalıydık sevgili !