Küçük Prensime

ayın yirmiyedisi,günlerden cumartesiydi.
yıl 2002.
dışarda usul usul yağan bir nisan yağmuru
hava ayaz.
çektiğim büyük acılarla,
hastanede aldık soluğu.
hemşirelerin sesi hala kulaklarımda.
çocuğun kalp sesi duyulmuyor diye
bir koşturmaca gidiyor etrafımda.
bir yandan sancı bir yandan korku.
ya kucağıma alamazsam seni ?
ya yine yaşarsam aynı acıyı?
beynimi kemiriyordu bu düşünceler.

neyse ki korktuğum olmadı.
çekilen büyük acılardan sonra
nihayet verdiler seni kucağıma.
boncuk boncuk bakan
bir çift zeytin göz ilk aklıma gelen.
insan inanmıyor önceleri
alışmak zaman alıyor
böyle bir mucizeye.
bambaşka bir duyguymuş annelik.

ilk anne deyişin dün gibi kulaklarımda,
ilk tay tay duruşun,
ilk adımların,
bay bay yapışın,öpücük atışın.

şimdi okula gidiyorsun.
büyüdün.
kocaman bir adamsın senin deyiminle.
evet sen benim küçük prensim,
küçük sevgilim,
ümitlerim,hayallerim,herşeyimsin.

okumayı söküyorsun yavaş yavaş,
anne yazmayı da öğrendin.
gözlerinden okunuyor mutluluğun.
sen okuyacaksın oğlum.
büyük adam olacaksın.
sana adayacağım ömrümü.
hayırlı,iyi,vatansever,çalışkan
bir insan olman tek gayem.

hep senin arkanda olacağım.
yanında hissedeceksin nefesimi.
dayanacağın omuz,yaslanacağın sırt olacağım.
dert ortağın,sırdaşın,
belki de en yakın arkadaşın olacağım.

ne kadar şükretsem az yaradana
zeytin gözlüm seni verdiği için bana.