Küçükken Bende Bir Çocuktum

KÜÇÜKKEN BENDE BİR ÇOCUKTUM


Tüysüz yüzleri görürdüm sokağa baktığımda,
Sırıtık vaziyette oynaşırlardı,
Sesler, cıvıltılar kesilirdi gün battığında,
Biliyor musun, küçükken bende bir çocuktum,
Hemde çok küçük bir çocuk.
Anlamlı anlamsız şeyler yapardık.
Mahallede, tarlada, boş bulduğumuz her mekânda oynardık.
Gülle diker, dakkayı konardık,
Heyecanla beklerdik dizili güllelerin vurulmasını,
Ve bir bağırtı kopardı;
? Baş altı ?...!
Biliyor musun, küçükken bende bir çocuktum.
Buğulanmış camlara sevdiğimiz kızın ve kendimizin baş harflerini yazardık,
Ortadaki kalbi unutmamak şartıyla.
Yalın ayak koşardık mikroplara inat,
Cıncık batardı kimimizin ayağına.
Tapa oynardık soda kapaklarını ezerek,
Fırıldak çevirir, yarım ekmek domates yerdik.
Biliyor musun, küçükken bende bir çocuktum.
Araba lastiği sürerdik koşarak,
Silahçılık oynardık elimize geçirdiğimiz kısa odunlardan.
Kızlar ip atlardı, bizse ipin direği pozisyonunda rol alırdık.
Dizlerim kanardı hep yarı asfalt yollarda düştüğümde,
Annem hem kızar, hemde döverdi yaramı temizlerken.
Ne yapsın kadıncağız, anlar mı hiç, çocuk aklı işte.
Biliyor musun, küçükken bende bir çocuktum.
Saçmalama sınırlarını zorladığım dönemin zirvesindeydim,
Çiş yaparken bile saçmalardım, duvara imza atmaya çalışarak.
Gerçi sıçrardı ama, çocuk aklı işte...
Bayramlıklar alınır, ceplere harçlıklar konurdu,
Dert yok, keder yok, ne güzelmiş çocuk olmak.
Altı yaşında vazgeçtim çocuk olmaktan,
Derdin bitmediği şu dünyada, dertliler ordusuna erken yaşta girmiştim.
Rütbe yoktu ama herkes dertliydi...
Hala da çocukça davranışlarımız olur, birbirimize küsmelerimiz gibi,
Ama ben hiç küsemedim.
Şimdi özlüyorum o yıllarımı.
Zaman geriye akmayan bir şelale gibi işte.
Aklımdayken söyleyim,
Küçükken bende bir çocuktum.
Hepimiz birer çocuktuk, kimimizde büyüyüp de çocuk kalanlardan.





HAKAN ÖZBEK