Küçülüp de Büyüyen Bir Çocuk Gibi

zehr-i gam eder gönlün
baharda yeşil yeşil...


insanların ruhlarını çalar
ışık yüzlü meleğin ayak izlerinden
adım adım
kan ter içinde iç çekişmelerimiz
sırtında dünya yükü
volta atarcasına karın ağırları çeken
hasta gibi
yalın ayaklı soğuk bir yılan gözüyle
dünyaya bakır rengi teniyle yansıyan
her gölgene küçük bir manzara yerleştiren
sebebsiz susmalardan
kör topal
kurşunların önünde siper alacak kadar cesur
olmanın verdiği aselete inantla ve
baskın bir inançla umut etmek geliyor
kuşlar kadar özürlük peşinde esaret olan bulut gibi
sallanarak en fakir sözünle
zengin bir tavıra bürünen hayata
kazık atacak neyim kaldı ki
son gelen filmin
son sahnesindeki figüran kadar önemsizleşen
kaderin gözyaşı ile büyüttüğü
küçülüp de büyüyen her hangi bir çocuğuyum...