Küheylan

Kimsin sen,
Yıllarca çalınmadı kapım,
Çabuk kapat, güneş sızmasın içeriye,
Karanlığa alışkınım, bir de hiçliğe...

Sofram hep yalnızdı,
Bardaklarım hep tekti,
Herkes düşeş atarken,
Benim zarlarım hep yekti!

Durduk yere ne diye alışayım ki sana,
Hem nedir derdin benimle?
Ne istiyorsan çabuk söyle,
Vaktim yok ne konuşmaya, ne de kalabalığa!

Ay yükselirken, gece düşerken avuçlarıma,
Kapatmışken açık olan her yanımı,
Ne diye çalıyorsun aklımı?
Almaya mı, geldin yoksa olmayanı?

Şimdi belki tutacaksın elimden,
Belki ortak olacaksın nefesime,
Veya şaşırtacaksın hepten!
Öpüvereceksin...

Ya alışırsam,
Ya hep ister, hep beklersem?
Ve sen gelmezsen,
Uğranmazsa bu sokağa!
Söyle ne yapacak bu sersem? 

Hangi teselli adam eder sonra beni,
Hangi şarkı da bulurum kendimi,
Hangi kadeh rahatlatır,
Hangi nasihat kurtarır?

Dediğim gibi,
Sen hemen geri dön şimdi,
Hiç çalınmamış olsun yine bu kapı,
Ben de görmemiş olayım seni,
Duymamış olayım sesini,
Tıkardamamış olsun kapının tokmağı!
Yok kabul edelim,
Farzet ki, ben hala bir eşeğim,
Adı konmamış sıradan bir küheylan...