Kül Kökleri

Karanlığın omuzbaşlarını çelmeleyen
Hoyrat algılı saçlarım yıldız uçlu kanat
Gölgesinde yanık ışığın sessizliğiyle
Çiçek özlü halkalara mayalanan
Ki,kımıldamadan akan hayat
Uyuyan inceliğin tozlu yaşamı.
Geriye bakmadan ilerle adımlarım
Alnımda bulutlu ağaçların sis teknesi

-arkamdaki hüzün bir daha gelmesin-



Küçük küçük düşler nal çeşmesiyle
Gece kıyılarıma yol çakar
Gözlerimi kamaştıran deniz pırıltılarına
benzer yüzüm
-kaderimin ortasında mum ağacı-
bakışlarımın kuş tavanı
Islak ıslığını geçirirken dudaklarıma/
Dudaklarımda damlacıklar..





Gözkapağımı aralayan yağmur atları
Hasretlenen hüzün mısrası kış aynasına
İçimi kavuran uykuda
Öyle güzelsin yankım
bir tohumla
Yalnızlığın bileği bükülen bahar
avucum duvarlı dağ
Yanağımı sabah sızmasıyla okşar
Gölgemin şefkatli şafağında
Öyle güzelsin gün




Bağrıma seyiren sancı
Yüzümü güneş ayazına tesbihler
Ey karaya vuran dalgaların varoluş yarası
Kış şiiri yazıyorum
Kül kökleriyle aydınlığa

.....