Kulaklarında Çınlayan Beni Unutma

kulaklarında çınlayan beni
birileri beni anıyor diye sanma ...


aksar ellerinde
titrek bir öpücük kondurur
yanağıma
ince bir gülümseyişten esinlenen
kırıntıları
gümüş rengi bulut kadar ucucu tutsaklığınla
sımsıcak kurgular beni
en eski kıyafetlerimin içinden çıkan ten kokun
buram buram içime işlerken
fark ederim
esir olduğum bu beden de
ben artık o eski ben değilim...

üşür kaldırım kenarları
nefesimden çıkan her sözcük
kaçırır yaşayan ne varsa
ülkesinden sürgün edilen roman kahramanları gibi
asılı yüzleri aynadan geçerken
ışık süzülür kanatları rengarenk bir kelebek
dokunur parmak uclarıma
ufacık tefecikken annemin anlattığı masalsı beraklığı
korur hücremde ki beni
daralan zaman yenik düşerken
umulmayı bekleyen gözlerime
artık dur diyemiyorum

gözüm yollarında
belki ummadığım bir günde
güneşinle gelirsin diye...

M.d