Küllerden Dizeler

"Yok olmaktan korkanlar
Yıldızlara ellerini uzatmazlar"

O kadar yandım ki
Ne denli tükendiysem artık
Yazmaktan kaçamadım...

Peşim sıra gelen kuşların gürültüsü
Ruhumu kemirirken bir sonbahar gecesi
Gölgesine düştüğüm bu satırların sonunda
Kasvetimle boğacağım tüm karanlıkları
Uzakların şiirleri boyun eğdiğinde türkülere
Alnımda koca bir lekeyle sokaklarda cirit atarken
Korktuğum tüm yalnızlıklardan utanacağım
Ben sonbaharda bir kez bile titremedim
Yüreğimdeki sonsuz alevle gökyüzünde
Yıldızlarla, bulutlarla yanacağım

Tek kanatlı bir meleğin gözlerine düşersem eğer
Anlarım ki tanrı kıyamete karar vermiştir
Gözlerinden düşersem gecenin her şey yolunda
Olur da anılarımda yaşar diye bazı çocukluklar
Tanrının hafızasından silmek isterim kendimi
Belki kendi haline bırakırsam kendimi
Kendimle mücadele ettirmem yüreğimi

Onun bakışlarında can bulmak
Bu kadar zor mu
Sahi, bitmez dediğimiz hasretler
Bir gün yok olur mu

Ah, parmaklarıma attığım her çentiğin izi
Yanan avuçlarıma akmış dün gece
Ellerimde paramparça iki mürekkep kutusu
Dilim mavi çünkü gökyüzü kırmızı
Yıldızları öptüğüm gecenin intikamı
Ağzı kulaklarında bir şeytanın üç dişli yabasıyla
Yatarken beni dürttüğü en insomnialı gecede
Resmini çizdiğim tüm hayatlar şimdi
Yangınların içinde

Affedin beni çocuklar
Dilek tuttuğunuz yıldızlar
Masum olamazlar

Bağışlayın kadınlar
Yanmayanlar
Yananı anlamazlar