Küpeşteler

daha önemlisi ona yalan söylemiştim
çok uzun yol alıyormuşuz gibi
ağzımı bozduğumda rüyama
beyaz ümitleri eriten yardımcı kaldırımlarım olmuştu
bir topal köpeğin
kendi sonsuzluğunu kaybetmesi gibi
içimi kuşattığında başka sorular
nedensizce gülü vermiştim
ağzımı kapatan taş duvarlar örüyordum yüreğime
ve biriktikçe senden uzaklaşan anılar
bir vapur güvertesinin bir gün bizi anımsaması pahasına
eğer hissedersem küpeştelerin ellerine yakıştığını
martıları da bu yalana ortak edeceğime söz vermiştim
ama söyler misin yalnız sandalcı
güpegündüz yıldızların bize sarılmasına niçin izin vermiştin

dilenen adamın şarkısı garlar ve senden sonra
bu doğru
onu daha çok sevdiğimi uyduruyordum
her zamanki yamuk dairelerin çıldıran oyunlarına atılıp
daha fazla sevilmek istiyordum
bir ağaç seni benim gözlerimle süzerken
yapraklarımın siyah olduğunu söylemiştim
onun için yorulmuş son baharların iki yakası bir araya gelmez
dalgalar kaldırsa bile ağırlığımızı
maviliklerin dibi yalan söylemez.