Kupür Yaşamlar

saran yalnızlıktır
örülen yaşam kıvrımlarında
susarak gidişlerimiz...
çoğalarak dökülür yaşam şelalesinden
büyüttüğümüz küçük aşklarımız

çokluğumuz
azaltarak tüketmeye yönelmiştir bir kere
tüketerek arkasına bakmadan gitmeye
azıtarak azaltarak
arşınlayarak

emanet yaşamlar
iki mısralık bir dizgide
taşımıyor artık barışıklığımızı
kendi içimizde bile

ne çok yalnızız
ne çok yabancıyız

ne kadar imkansız aramızdaki
bizi bağdaştırmayan çokluklarımız
kibir ve sayrılıklarımız

dokunamadığımız içimize
söz geçiremediğimiz alışkanlıklarımıza
inat bir sefilliğin kargaşa sancılarında

bile bile

itilmişliğimize giden labirentlerimizde
gözümüzün karalığı övüncümüzle pekişir
bir türlü pekişemediğimiz insani değerlerimizde
gömüldüğümüz
ama,
fakat,
yani,
öyle de,lerimize...
yenik düştük diyelim

ne değişir ki
bir yaşam kült muzdaripliğinde
kısa bitimli bir hikayeyse yaşamak

yenik düştük bir kere daha sefaletimize

Asuman bir sonsuzluk
deltasında yürüdüğü yaşamlara
ne bağışlamadı ki
ölümden başka
kara çalı gibi sarmaladı içini
metrik bir ölçüm oldu nefesimizde

merhaba

ne kadar içimiz kapanmış
saklantılarımız kendimizden kaçırdıklarımız
boğazına çökmüş
içtiğimizi bir sıcaklıkta yeniden yeşerir
zor da olsa yaşamaya

hoşça kal bizden kopan ne varsa zaman içinde