Kurbağa Yavrusu..

Son kırağı olduğunda ayazdı zaman
bir çiy tanesi süzülerek indi kaygan vücudundan
lekeleri hep benek ?benekti, siyahımsı biraz da yeşile çalan
kuyruklu bedeninde ömürdü oyalanan..

Sazlıkların çevrelediği o hayalle yaşam arası
o küçük su birikintisi okyanus kadar genişti.
yarı yeşilimsi biraz da ıslak hatıralarında
o çok sesli dünya, bir masal gibi belirmişti..

Balıklardan dostlar edindiler önceleri
onlara bakıp kendilerini gördüler parlak pullarında.
belki kendilerini öyle zannettiler belki düşünemediler
çünkü henüz yavruydular ,çok küçüktüler,akıl erdiremediler.. ?!

Hepsinin gözleri yuvarlaktı ama asla patlak değildiler
Doğrusu büyük ve sessiz bir evrim geçirdiler.
zamanla kuyrukları kısaldı ,güzelleşip,tombullaştılar
yarı açılmış gözlerle ,birbirlerine dostça bakıştılar...

Değişim başlamıştı hepsinde: o can alıcı renklerinde
sıçrayarak yüzmelerinde, çocuksu çılgın sevinçlerinde
kocaman yapraklı sahnelerinde ?sazlık dibinde,su üstünde-
sabaha dek süren melankolik türkülerinde..

Mutluydular -su onlar için hayattı /
tarifsiz bir tattı /..
Günün süzülen ilk ışıklarını hissettiklerinde
Gelen kara bir bahtı..

Geç fark ettiler hayatın bittiğini..
Ömrün ne kadar da kısa sürdüğünü..
Geçen günlerin bir defter gibi dürüldüğünü
Bu minik yaşamın alevden küle döndüğünü..!

Geride ne sazlık kalmıştı -ne o şen sesli kurbağalar -
ne özlemle, neşeyle ötüşen dostlar
neşeyle yaşanan capcanlı hatıralar
ne arkadaşları,ne o minnacık dost balıklar..

Nasılsa sağ kalan bir yavru :
son kez çevirdi henüz yaşam dolu gözlerini
gördü ;demirden, alevli korkunç bir devi,
yıkmıştı ,çelik paletten elleri,evlerini..

İndi süzülerek kaygan bedeninde aşağı
çiy tanesini andıran gözyaşları..
Sonra küçüldü gözlerinde koca dünya
Son kez elemle baktı ;üzerilerine bir çığ gibi yıkılan
neşe dolu hayatlarını/
evlerini yok eden toprağa..


mart 04