Kurşuni Silüetin Aynalarda

Hava kurşuni bir renkte,
aslına bakarsan bilmiyorum,
kurşuni renk nasıl olur (?)
herkes öyle söylüyor,
içimde biriktirdiklerimden..
belki de ona bu rengi veren,
ağırlığıdır..
yüreğime de öylesine ağır geliyor işte..

hatırlar mısın;
Nazım usta da diyordu bir şiirinde,
"hava kurşun gibi ağır,
bağır bağır bağırıyorum..." diye,
o hesap işte..
oysa ben bağıramıyorum,
şayet bağırsam ne çıkar,
koca bir hiç'likten öte..

bulutların hırçın kavgalarından sıkıldım artık,
sana yazayım diyorum,
kalemim tutmuyor,
kendimle konuşuyorum boyuna..
bir ben oluyorum,
bir sen kokuyorum şiir boyu..
umursamaz tavırlar takınıyorum,
içimde kopan afetlere tezat..

öylesine boş geliyor ki,
sokaklar bazen insanlara çarpıyorum,
olmayan insanlara...
ya da fikirlerine mi demeliyim,
sessiz bir türkü söylüyorum,
senfonileri utandıracak türden,
vokal de ben oluyorum,
besteyi yapan da ben..

sanki şu koca dünyanın,
milyarlarca insanı bir anda kayboluyor..
ben ise,
bir sen oluyorum,
sonra yine ben...

hava yine çıldırasıya bastırıyor,
ağırlıgını,
ki o ağırlık yokluğunun,
varlığı..
neden sonra,
sokağa çıkıyorum insanlıkla çarpışmaya,
o anda onlarca saklanış,
onlarca kapışma...

ve kayboluyorum havada,
belki de kurşuni rengin peşinden koşuyorum,
sen kokmaya...

Ekim/Antalya