Kurumuş Bir Odunum
Dünya tersine dönsün,istemem ki bilesin,
Sonbaharla ilk bahar, nasıl yanyana gelsin,
Her şeyin yakışığı ve de bir doğası var,
Yaprağım dökülürken,nasıl çiçekler versin.
Kendin gibi çiçekler,açanla ol arkadaş,
Kurumuş bir odunum,olamam sana yoldaş.
Sen ilkbahar filizi,umudun olmalıdır,
Bana kış görünmekte,seni unutmalıdır,
Hiç görmedim de onu,de ki hiç tanımadım,
Her şey dengi dengini,elbette bulmalıdır.
Kendin gibi çiçekler,açanla ol arkadaş,
Kurumuş bir odunum,olamam sana yoldaş.
Benim için lüks olur,sana ise çok yazık,
Hoşuma gitse bile,sana atamam kazık,
Bir anlık hevesti de, bir anlık yanılma de,
Kabaca yok dersem de,olsun ifadem nazik.
Kendin gibi çiçekler,açanla ol arkadaş,
Kurumuş bir odunum,olamam sana yoldaş.
Sanki kendinden yaşça küçük birisi,aşık olmuş gibi.Sonbahar ve İkbahar,güzel bir benzetme,yaprağım dökülürken derken de biraz umutsuzluk hissettiriyor şair.Her şey dengi dengine deyimi,ilk mısraları destekler nitelikte,finalde güzel bağlanmışa benziyor.Bana lüks,sana yazık derken,devamla bir anlık heves olduğu,ve nazikçe rededildiği belirtilmiş.''Kurumuş bir odunum olamam sana yoldaş''sonu güzel,ama unutulmamalıdır ki,kurumuş odunlar daha iyi yanar.Hem aşk ateşiyle,hemde şekil olarak.Kutlarım Sinan bey,ellerinize sağlık...