Kurumuş Dal

Zamansız sevmekti seninle olmak,

Hayatım  boyu bir fidan gibi yeşermeye başlamıştım,

Yapraklarım solmuştu,

Bir sonbahar gecesinde...

Köklerim kuruyordu,

Hiç olmazsa sabah yeşerir dedim,

Yarından bir şey beklemediğim aklıma geldi.

Git ona öğret dediler aşkı,

Köklerimden söküp atınca,

Acımaz onun canı dedim.

Gözlerine aşıktım onun

Yeşil yeşil,

Hangi ara bu kadar bağlandım bilmiyorum,

Kaybedişlerim Sokak lamlarını bile ağlattı.

Bir ağaç ol dedi bana, ben ona orman oldum fidanlarımla,

Bir yudum daha aldım çayımdan,

Ve;

İçimdeki sıcaklığı kurumuş bir dalla toprağa gömdüm.