Kuşlar

kanatlarında taşır düşlerini kuş
uçtukça söylenir şarkıları,
uğradığı bulutlarda uyur
umutlarla doyurur kursağını.

hangimiz kuş değiliz ki yüreğimizin semasında!
kim fırtınalarda savrulmadı
kim sağanaklarda vurmadı toprağa;
bir nefes için konduğumuz dalda çekerken taş korkusunu
uykumuzu unutup beklemedik mi
öpmedik mi aşkın ateşten dokusunu!

havalanmadık mı bir kurşun sesine hep birden
alıcı kuşun gölgesinden korkmadı mı bir serçe
birlikte ağlamadık mı düşen kekliğin çığlığına
dilimizle ağıt yakmadık mı vurulan güvercine!

sevgi leşi yiyen de var cinsimizde
kendi kalbinden beslenen de,
ne dersen de sen
iki söz bilen papağana anlatılır mı hikâye.

kim düşmedi ki sevdanın öksesine,
kim
hangi mevsim tuttu ki göç kuşunu yerinde!
herkes anlar bunu,
eski şarkılara başlamışsa bülbül
ya uçarak
ya da ölerek çıkacaktır artık
kalpten yapılı kafesinden.

ve sürüsünden ayrılmış bir kırlangıç görürseniz,
yani umutla uçan bir kuş
havadaki yokuşu tırmanıyorsa inatla
bilin ki yalnız bir martı bekliyor onu
uzaklardaki dalgalı denizde.

ayıp mı sanki aşka aşkla uçmak!
ötsün de duyalım
kim konmadıysa açık bir gönül penceresine!