Kutumun İçinden Çıkmayacağım

İlgileniyorum mumlarla,
İlgilendiklerim çok umutsuzca,
Yaptıklarıma bakıyor insanlar,
Hayallerim çok büyük her biri,
Ulaşamam bu yaptıklarımla belki ama,
Yaşıyorum içimde solmuşçasına.

Sarı bir fosforlu kalem var,
Kırıldıkça kendime pompaladığım hava tabancasıda,
Şuana kadar iğne diye çuvala batırmışlar beni,
Farkına vardım şimdi,
Çok geçmi anlayamamış bir şekilde.
Anne dedim kitapların arasında.

Televziyon dan takip ettim herkesi,
Onlar belli parfüm sıkıyor dedim ben,
Çok kirliler,kirletmiş bu insanları bir şey,
Yaşayamamışlar ellerindekini,
Tutunacak dalları var ama tutunamamışlar,
Yılan bulmuşlar sarılmışlar o yılan denizde bile zehirlemiş,
Ben ise onların yaşadıklarını yaşadım kolanyağı kullanıyorum.
Kirlenmiyorum,kokmam için nedende yok,birisinemi gideceğim.

Hayatın dışında durdum duracağım.
Hayalet dedikleri ben olacağım.
Onlar yaşarken gelecekte görecekleri benmişim belki.
Düşünmüyorlar ama.
Kıyamet diye birşey yok.
O hastalıklar olacak cellatları.
Kendileri karındeşenleri olacak her birine.
Gebertecekler kendilerini onlar.
Ben yine kapalıyım.
Kutu ıcınde cıkmayacağım.