Kuyruklu Şiir

doğmadan adı vardı..
sormamışlardıysa da
vardı
yeri yurdu uyruğu,
bir de kuyruğu...
ama peşinde değil
beyninde bir yerde..
tutmaya çalışsa
kısır kalıyor
dönüyor dönüyor
yarım kalıyor,
yerinde sayıyor.
ne uzuyor
ne kısalıyor
sanki ona oyun oynuyor,
adını koyamıyor
ondan da kopamıyor
yoruluyor...


kısaltsa sanki mutlulukları kırpılacak
kesse yok olacak...

ve anlıyor kendini!

o, sabahlarına başlık koyamadığı şehrin
kuyruklu şiiriydi...