Kuytudaydım

sürüldüğüm kapılarda çıktığım sonsuz cam bir merdiven

ve altı uçurum öylesine başımı döndüren

üstünde yağmurlar var hışımla göğe yükselen

özgür hayatı sorguluyorum nedense birden

yeni gün şafağa sökerken

neredeyim

bir burgulu yol ayrımındayım uzaklar çağırırken

bıktım artık bu dağınık kalabalığın içinde yürümekten

sürdükçe kendini harcayan bu uzaklara elveda demeye yüzüm yok

günler günleri izlerken

anladım ki yüzümü unutmuştum ben

şimdide nereden geliyorsun dersen

bir takvimin dökülen yaprağındaki süresiz yıllarımdan

yapraklardan sıyrılmış aşınmış günün karanlığındaki koyu bir geceden

kuşların taklalar atarak dikine kalktığı şu karşıki meşeden

ya da kırlarda boy veren şu yabani menekşeden

belki de kuytudaydım…