Kuyuya Bir İp At

keşke hep küçük kalsaydımda
dizimdeki yarayı en büyük acım sansaydım
ya da hiç olmasaydım da
bu dünyadaki hiçbir acıyı tatmasaydım ..
ama artık burdayım ..
ne gelir elden ..
acılardayım .. boşluklardayım .. karanlıklardayım ..
hiç büyümeseydim .. hep annemin kucağında kalsaydım..
daha mı güzel olurdu daha mı yaşanırdı hayat ..
annem kucağından atmaz dı ki beni..
yaşım ilerledikçe sokağa salıvermeye başladı..
Büyümüşmüşüm artık öle derdi hep
büyümüştüm.. evet büyümüştüm..
savrulmuştum hayatın bir köşesine ..
kaybolmuştum..
o kadar acım var ki artık en küçüğü dizimdeki yara bile değil ..
ya kalbimdeki yaralara ne demeleri ..
ya da vucudumdaki ..
başlıca hayatımdaki..
yaşamak bile acı veriyor bazen
en derinden
çıkaramıyorum bu yokuştan hayatın ağır yükünü
bunca acılara karşın suçum neydi diye de soruyorum
ama yanıt nerde
yok ne yanıt verecek kimse var ..
ne de elimden tutacak biri ..
kendime soruyorum cevapsızım ..
Tanrım nedir bu diye soruyorum .. cevap yok ..
yoksa Tanrım sende mi yoksun ..
sorular .. cevaplar ..
ve nice acılar ..
herşey .. herşey .. ve en başta hayat bana mı karşısınız hepiniz ..
bir kerede bana gülseniz
açıverseniz de kollarınızı size sıkıca sarılabilsem
tutunsam da kendimi boşluğa salıvermesem
bir el uzansa bana..karamsarlıktan kurtarsa
Tutup cekse bütün azaplardan ..
Tutup cıkarsa beni bu boşluktan ve kuyudan.
tutsa sıkıca sarsa ..
annemin bebekken beni kundağa sardığı gibi ..
babamın gitmeden önce sıkı sıkı bana sarıldığı gibi ..
ama işte sonuç .. ne gelen durdu ne var olan kaldı..
bir baba sevgisi gibi özledim ben bu hayatımı .. cocukluğumu ..




arkada kalanlar oldu hepsi
ayrıldılar hayatımın şu taze çağında
ya onlar gitti ya da beni salıverdi
acılarla baş başa bıraktılar beni
her geçen gün ağlıyorum kahroluyorum
yeter artık hayat
beni de yok say
salıver beni boşluğuda kurtulayım bu karanlıktan
bekliyorum hayat .. bekliyorum zaman ..
cıkarsın biri bu boşluktan kurtarsın beni ..
çıkmak için bu kuyudan ..
parmaklarım kanarcasına tırmanıyorum ..
ama kayıyor ayağım .. kayıyor taşlar ..
bir bataklık gibi hayatım ..
çırpındıkça daha çok batıyorum ..
desem de inanma hayat
ben hala yerimde sayıyorum
artık gözüm hiçbir şeyi görmüyor
benim için çırpılanları bile hiçe sayıyorum
yerine getirmeyeceğim sözler veriyorum onlara
yani senin gibi onları da kandırıyorum!
aslında ben kendimi kandırıyorum ..
biliyorum ne kadar çırpınsam ..
ne kadar tırmansam ..
gelip kurtaracak kimse yok bu azaptan ..
daha da batacağım çırpınırken ..
daha da düşeceğim tırmanırken ..
sadece hayal ediyorum ..
ve bekliyorum ..
biri kuyuya bir atıp beni kurtarırken ..