Kuzinelerde Sönsün Ölüm Denen

gidiyoruz ha

otopsiye yatırıp hayali

ayraçlara kavuşturup kitabın son köşe başlarını

karanlık bir musallanın beneklenip rengini

sorup terlerimizi içerek mahşeri

sanki yağmurun sesini ilk kez duyar gibi

dudaktan alına

çok erken

vedalaşmak istemiyorum ben gecenin bu eşref saatini kırmak istiyorum

bölük pörçük

kulaklarım uyuşsun istemiyorum

tren uğultuları gibi

haramlaşmasın uykularım ölüm var gibi

ölüm yok ki sevgili

nabzı böyle atana

çarkın dişlerini ses kadar yapana

velev ki

çekildi ayraçlar kınından kılıç gibi

vuruldu mermer seslerine

gelsene böğrüme

delsene göğsümün iman tahtasının sol köşesini

sustursana yine

mihrapta kırlangıç sesine benzer gibi bir sesle

kardelenler biriktirsin yine

buzdan heykelin rüzgar tepesine

mevsimler çatlatsın aşk

bahar yağsın kıştan kainat sofasına

kuzinelerde sönsün ölüm denen ...