La Fa Si Bemol

Dum tek-ka dumbür tek-ka dumbür dumbür tek
Vur bakalım darbukacı bu gece seni dinleyeceğim
Sen vurdukça dökülen nameleri zihnimde derleyeceğim...
Yorgun beynim vücudumu yönetmeyi çoktan bıraktı ,
Masanın üstüne yığılmışım hayatı algılayan kulaklarım bir tek.

Kemancı ! sürme elindeki yayı tellere bırak çalma !
Duymuyormusun darbukayı? Bak bu akşam assolist o...
Aşka geldi her darbede dökülen notalar değil benim ümitlerim.
Elin kırılsın kemancı ! çalma ! sende bana uy beraber dinleyelim
Bak, ne güzel dökülüyor notalar ümitlerimle aynı bilinmeze...
Dum tek-ka dumbür tek-ka dumbür dumbür tek

İnsanoğlu işte herşeyi sınıflandırmak peşinde
La fa si bemol, seslere bile nota vermişler hizaya gelsinler diye,
Ümitler, hayaller, onlar bile klasifize. Aynı dizekte asılı notalar...
Doğacaksın iyi bir hastahanede, yiyeceksin mamanın en vitaminlisini
Okuyup adam olacaksın, çalışacaksın, takacaksın koluna manitanın en afillisini,
Yükseleceksin, yönetilen değil yöneten sen olacaksın !..... Niye ???
Hepsi önceden kurgulanmış , önceden belirlenmiş,
Önceden standartlaştırılmış bir hayatın en tepesine varmak için...

Gel kemancı beraber bakalım yukarıdan,
Görüyormusun herkeste bir telaş kimi işe yetişecek, kimi okula
Birileri kaçıyor birileri kovalayor ama dikkat et !
Bak gördünmü, hepsi sadece birer robot her şey ritim dahilinde
Dum tek-ka dumbür tek-ka dumbür dumbür tek

Kızma be kemancı, tamam bu akşam bahşiş biraz az gelecek
Ama ben değil bunu darbukacı istedi, kırdı attı sol anahtarımı bu gece
O vurdukça zihnim açıldı, o vurdukça bugüne kadar değer verdiklerim,
Hepsi boşunaymış dedim, hepsi kocaman bir yalan...
Al işte herşeyim senin olsun , sen bana sadece ümitlerimi ver
Belki yoklukla dolu bir yuva ama kapısı kapandığında içinde birbiri için atan iki yürek
Durma darbukacı patlatana kadar vur darbukanın derisini, benim miladım bu gece...
Dum tek-ka dumbür tek-ka dumbür dumbür tek....

(17.02.2009 - İzmir)