Lades

bir okkalık gözyaşı ağırlığında
sessizlik şimdi
yankıların uçan buğusunda erir zamanlar

doruklarında bir an(ı)
koylarında emanet
çıkar bir sinsi zehir
akı siyaha katıp

halka halka düşler
yol boyu takip
evde kalmış kızların
seni düşünüyorum falları
bir çitf küfür uçar sonra boşluğa
izmarit toprağa

sonra
sonra balkonuna çıkar
iki santimlik bir soluk
tanığı olur karanlık
saat iki
çöpte mart kedileri
kaldırımda yosmalar
uzaklarda aç köpekler
ses düşer ...
imgeler inlemekte
buzdan ranzalarda

akları çıkar parantez aralarından yalnızlığın
dip boyası gelmiştir sözcüklerin
bir hengamede sesler
yarı cümbüş
yarı cenaze
ay yirmi dokuz
sene yokluk
gün, bütünden çıkma eksik

anlardan bir şal serper omuzlarına
şımarır kanın,arzulanır kadın
bitlenir düşlerin yetmişinde
altın dişler sırıtır eksilerine
günahların karşılar seni
aynalarda

nurdan perdeler gerilir
siyahına inat gecenin
amel defterine yazılır çizilir
silgin kayıp
yaramaz çocuk hırsızlıkta



gökten üç elma düşer belki geç vakitlerde
çatısı akmakta haneye
varlığa
yokluğa
........
kimisi erer muradına
kimisi kerevetine

çiz ressam,
yaz şair,
ve çal orkestra

titrek bacaklarla yapacak az sonra bir çift
son dansı belki

şöyle eskilerden bir şey çal
sezen'in sesine benzer bir ses
yahut tanjudan kadınım

izleyedursun Azrail
alkış tutsun bu son dansa
hatta , istemesin bir ara bu görevi
boş versin


uzandığında bir kutsal el pistte, yaşlı yüreğe
unutuverse de söylemese keşke Azrail....

ve son sözü olsa gözlerinden mavi akan ninemin

lades...