Lâl...

Lâl...

Gece karanlığının ağırlığı örter ruhumun yalnızlığını.
Yıldızlar kaçar, kamer dost kalır bana

Gecenin sessizliği çınlatır içindeki suskun yalvarışları.
Kozmik bir uğultu, ağır gelir insana

Hecelerin acizliği lal eder, belli belirsiz yakarışları.
Köz gibi yakar sözler, kül olmak düşer bana

Bir ah işitilir yeryüzünden semalara yükselip giden.
Kulak kesilirsin de, duyup işitmek haram sana

Gecelerinde kelimeler kifayetsiz kalır en sonunda
Aniden dillenip, şair olmak düşer insana...

Ahmet TOPAL
24.08.2009