Lâl Hatıran

bir şiir yazmak istedim önce,
sessiz...
ağlamaklı...
belki de isyankar...
sonra sus dedim kaleme,
kalsın içinde ne varsa,
bağırmak gereken!

Sus!

başında keşkeler olan,
onlarca dize biriktirdim içimde,
fakat farklı ötekinin keşkesinden...

bende hasret,
öte pişman...

bende odlar,
öte çıplak...

keşke,
şarkılar söylemeseydi seni,
çıkmasaydı caddeler sana,
getirmeseydi kokunu rüzgar,
ya da bir martı kanadında,
aramasaydım sesini...

dedim ya,
ne çok keşke birikti heybemde...

mesela adın geçmeseydi,
kitaplarımda,
ya da bir korna sesi bile,
seni hatırlatmasa...

otobüste geçmesem köprüden,
ya da gülümseyen bir çocuk,
yakmasa canımı...

ne bileyim işte,
bir kuş çırpmasa kanadını,
doğmasa sabaha karşı,
güneş...
ya da gecenin zifirisinde,
sessizlik olmasa...

unutabilir miyim seni ?

sahi sustursam şarkılarımı,
kararsa gökyüzü,
sussa tüm o kuşlar,
beyaza boyansa gece,
çıkar mısın aklımdan?

zor biliyorum,
çok zor...

nasıl ki,
zordur bir lâl'i bülbül gibi şakı'tmak,
öylesine zor sana lâl olmak...
ya da seni unutmak!

11.04.2014 / Adana