Lila Gölgeler

badem ağaçlarıyla dolu o eski yolda

gümüş bir Ayın altında yürüyorsun

saçların bir intizar gibi lüle lüle

ceylanlar iniyor göl yüzüne gölgesiz

en zalim avcılar ağlıyor ardından bakıp

artık kim kimi öldürürse aşk için

biz buna yaşamak diyoruz

kapattım gözlerimi buyur gel vur

döndüm sırtımı incinme diye

çünkü göz bebeklerinde büyüdüm bir asır

dudaklarımda senin her kelimen bir tılsım

sen söyle rüzgar düşün peşimize

yakası yırtılsın gömleklerin

dar ağacında boynu kırılsın karanfillerin

yok hakikat bu değil görmedim seni ben

resmine çıldırdı sözcüklerim

belki biraz gecenin etkisi biraz da

kaldırımlara vuran siluetleri yalnızların

hep bir ağızdan haykırıyorlar

sevgilim bu şehir ikimize dar

birimiz yaşam kalesinde birimiz ölüm

dar bu göğüse bu gökyüzü dar

bakıp bakıp iç geçiriyoruz size ey sevgili kuşlar

siz ki çocuklar topaçlar balonlar gibi

dönüp dönüp gidiyorsunuz uzak yerlere

şu sokaklar aklımızdan çıkmayan

sevgililerimizin aşiyanları

örenler viran olup gidenlerin yurdu

bin kere ölmelik bir hayatı kim tercih eder ki

usul usul terk etmeli bu ruhun tenini

öyle şaşalı törenlerden de uzak çamurlu bir toprak

bir kalas üstü yazılı "hüvel Mevla"

çok bile teneşirde boylu boyunca uzanmalar

kalabalıklardan figan feryat incinmeler

tek hakikat bu O var başka bir şey yok