Lodos

Daha ne kadar yoksun olabilirim ki
Ne kadar yokluk içinde çaresizlik kovalanır ki
Bir tek gölgeme asılı ruhumun içine
Doğan gün tohumlarına
Daha ne kadar su verebilir ki
Göz yaşlarım...
Sessizce duran
Rüzgarız...
Her birimiz savrulmaktan ürkek
titrek mum alevi gibi
Sakin tınısında dokunmaya kıyamadan
Kör gözlerin altında
İzlenmekten öteye
Dünyam çizili tutsaklığımda
Mavi koyu bir deniz
Fısıltısında...
dalgalarında birkaç ümit sandalı
Basit ucuz; yerle yeksan hiç olmak
Korkusuzca korkmak
Buğusundan aşkın
Çemberinden tek ayak geçmekten
Bahsediyorum feleğin
Tutunmak sımsıkı varlığına
Benliğinin yoksunluğunda
Lakırdılar duyup
Gülümsemek
Arkandan ne söyleniyorsa
Aldırmadan
Bakmak semaya
Bir martıyla göz göze gelme edasıyla
Lodos mağduru bir kayıkçıdan
sonsuzluğa....