Lokomotif Travmalar

Bir gece yarısı masalıdır bu

çoğunlukla hanelerin içi acıyla doluyken

kadınların kırılan tırnakları için

usulca kalkmaya çalıştığım masalardan

saklıyorum ellerimi yüzüme vurup

şiirden şarkıdan ve aşktan

Tanrım ne kadar acı bu su

‘’ sen kimseyi sevemezsin Sevmeyeceksin ‘’

kayboluyoruz ne zaman yola çıksak

sen mi bahtsızsın ben mi şanssızım bu meselede

bütün bir ömrün sorunu yalnızca bu

köpekler düşüyor gece yarıları peşimize

üçüne birden bir gece şiir okumuşluğum bile var

ulumalarından bildim sevdiklerini

omurgalarını taşlara vurmalarından hafızamda

‘’ yeter ki gel bana senede bir gün ‘’

kapısız bir ev bulmalıyım adressiz bir sokak

nereye gitsem sana ulaşmalı

nereden dönsem sen karşılamalısın beni

kesinlikle gülerek ille de yalın ayak

açım sarhoşum üstelik kaybolmuşum gelirken yine

yine sen varmışsın gibi şarkılarla dilimde

bir adresin en en bildik sokağında duruyorum

unuttum nerelerde olduğumu

‘’ üzgünüm leyla ‘’

şimdi kaldırımlarda yorgun bir karınca gibi duran

izmaritlerle gecenin sisini içime çekiyorum

tarifsiz bir ıstırap içindeyim annem

yoruldum üstelik it gibi titriyor yüreğim

biri çıksa karşıma kayboldum diye bağıracağım

biri çıksa karşıma belki de ben var olacağım

sokaktan geceden senden artık yoruldum

‘’ sevgilimi verin bana İstanbul sokakları ‘’