Lütfennn Ot Deyip Geçmeyinnnn...............

BİLDİĞİMİZ OT

Tepenin zirvesine doğru bir ayrık otu,
Sımsıkı tutunduğu toprağa-
Yayılırken hiçbir şeye aldırmadan-
Ne sandığınız kadar arsız ne de gamsız??
Yeşermeye devam etti.
Her şeye rağmen...
Sadece o biliyor her yerinden kırık kalbini-
Ve acımasız fırtınalarda,
Sığındığı anılarını.
Biriktirdiği koskoca geçmişini-
Çok şerefli noktalamak istese de...
Hep küçümsendiğini.
Ve hiç savaşmadan kendiliğinden olur sandığınız inadının-
Bir gün biteceğini.
İşte o zaman anlarız toprağı tutan kim miş???
Yeşile boyayan en güzel tabloları????
Ve ne önemliymiş aslında???
Ne kadar da faydalı.
Vazgeçilmez değildir-
Ondan bir sürü var olduğunu sansak ta-
Hiç birbirlerine benzemezler!
Kim bilir kaç yarım sevdaya boyun eğdiler-
Ne savaşlar verdiler.
Ama sarıp sarmalamaya devam ettiler...
Aşkın bedeni sardığı,
Umudun hep var olduğu gibi ,
Yeşil kaldı...
Ya da öyle göründü.
Sakladı gücendiğini-
Acıyan yaralarını-
Vazgeçilemez olmadığını-
Gülümseyerek yeşerdi...
Sanki bendi!!!
Ya da ben bir ayrık otu...