Mah(a)ku(i)m

Kır kolumu, vur bileklerime kelepçe.
Dilinle hakime açık da bir dilekçe.
Söyle, geçir boynuma hükmünü,
Hiç(ok) sev(me)di de?.
Durma, ekle parmaklıklarını kalbime,
Üstüne müebbette.
Beni pişman et, seni (öylesine)sevmediğime.
Sonra kimse bilmesin suçsuz yere kalbinde yattığımı.
Hem zaten hiçbir mahkum ben kadar da şanslı olamaz.
Ve kimse bilemez belki idam vermeyen hakimin isteğiydi müebbet.