Mahallemin Çocukları Ve Sensizlik

Açmışım gözlerimi yalnızlık deryasına,
Çayıma katıp içmişim kimsesizliğimi,
Hasretim küçüklüğümün oyunlarına,
Dışardan gelir çocukların şen şakrak sesi,
Çalgıcı Bayramın torunu Bayram,
Amansızca devam eder yaramazlığa,
Bağırır gür sesiyle annesi,
Dinlemez, olanları vermeli onun çocukluğuna,
üstü başı toprak içinde hepsi,
Dünya derdine aldırmadan devam ederler,
Masum oyunlar oynar dururlar.
Mahallemin neşesi her biri,
Hasretim çocukluğumun oyunlarına çocuklar,
İstesem aranıza alır mısınız beni?

Sarmışım dertlerimi cıgarama,
Duvara çıkmış Kurban Süleymanın torunları,
Kimseler görmeden toplarlar çağla,
Annem olur onların koca halaları,
Korkarım yakalanacaklar az sonra,
Adımlarının sesi gelir anamın sokaktan,
Ceplerinizi doldurdunu, kanaat edin aza,
Azar yiyeceksiniz şimdi, kaç Süleyman!
Topla kardeşlerini bir köşe başına,
Karnınız ağrıyana dek yiyin,
Kendilerince yaşanan bu macerayı,
Aman kimselere demeyin.
Sonrasında benim için arşınlayın sokakları,
Benim içinde gülün, oynayın, eğlenin.

Koluma girer hüznün allı gelini,
Akşamlar olmakta yine sessizce,
Gözlerimin önünde üryan durur şehir,
Işıkları tülbent gibi gözlerime perde,
Çocuk sesleri bıçak gibi kesilir,
Başköşeye oturur ızdırabıyla gece,
Gelinler yemek telaşına düşer,
Yeni evliler usulca inzivaya çekilir.
Geceyi yırtar şen gülüşlü sevişmeler,
Kadehimde kimsesizlik durur birden,
Komşum İbrahim derin bir iç çeker,
Yüreğinde olmayan evlat hasreti,
İnsan olanların derdi bağrımı deler,
Çıkarır tabakasını cigarasını sarar nasırlı elleri,
Dumanında savurur geleceğinin hasretini,
Benim gözlerimden süzülür yaşlar,
İzbandut gibi karşımda durur yalnızlığım,
Ellerimde sevgilinin ellerine hasretliğimle,
Hıçkırıklara tutulur, herkes için ağlarım.
Sesim varmaz vefasız sevgiliye,
Sessizliğime gömülür hıçkırıklarım.
Sevda ellerimde bir kelepçe,
Durduk yere bir nara yükselir ansızın,
Bizim Bilal zil zurna sarhoş yine,
Feryat eder kendini bilmeden,
Boyun eğemediği kaderine,
Sorar kimsesiz sokaklara, der ki neden?
Hüküm verdiler kimsesizliğe...

Radyomda çalar aşkımızın şarkısı,
?İnan, inan ki kimse bana,
Kimse bana senin gibi bakmadı,
Vallahi billahi kimse beni,
Senin gibi yakmadı?
Söyler bizim için Ahmet Özhan,
Ben sensizliğimle eşlik ederim.
Durmaz gözlerimde yaşlar,
Sensiz kalışıma ağlarım sevdiğim.
Ve el ayak çekilir mahallemde,
Sokaklar yalnızlaşır, kimsesizleşir,
Dolunayın şavkı vurur benliğime,
İmdadıma hayalin hızır gibi yetişir.
Küfrederim seni benden çalana,
İsyanlarım çığa dönüşür, devleşir,
Bir tek ben kalırım aşkın enkazında,
Bir avuç ölüm düşer avuçlarıma,
Hayalin fazla durmaz yanımdan gidiverir,
Merhem sürmeye derman yok yaralarıma,
Yokluğun gözümde büyür, içine çekiverir.
Ellerimle hazırladığım mezarım aklıma gelir.
Sökülür ciğerlerim yokluğundan dertli,
Kana bulanır ardından sallanan mendilim,
Azrail defalarca söyler gelmeyeceğini,
Canımı ortaya koymak isterim.
Suskun bir gecede kalmaz çocuk sesi,
Hasretim yalnızlığına gömülür mahallemin,
Sabaha çıkmaz bu yorgun bedenim.
Korkarım sensizliğimde ölüp gideceğim.
Olsun, yolun düşerse bir gün mahalleme,
Her yanda sen diye işlenmiş sevgimi göreceksin.
Ölümü bile sen diyerek sevip öleceğim.
Bebeğim, ruhum, hayatımın anlamı,
Üzülme birtanem, seni mahşerde bekleyeceğim.
O zaman kucaklayınca vuslatı,
Beni bir daha bırakıp gidemeyeceksin.
Seni seviyorum hayatımın kadını.
Bana gelmesen bile senden vazgeçmeyeceğim.




müzik; can atilla

parça ismi: istanbulda ilk gezinti