Mahkeme(davalı Insan, Davacı Aşk, Hakim Zaman)

bir mahkeme kurulmuş birgün
hakim olan zaman sanık olan insanmış
ve davacı olanda aşk
aşk davacıyım demiş zamana
mahkum olsun bensizlige
ve izah etmiş bütün gerekçeleri
bu insan varya hani küçümsedi beni
öyle ki sadece bir anlık heves gibi
günü birlik yaşadı beni
ölümüne bahane etti
katil diye beni gösterdi
yanı başında durdumda
görmezden geldi beni inatla
yaptıgı kötü olan nevarsa
üstüme attı iftira etti bana
yaşamayı ögrenemedi birtürlü beni
doğrusunu bilirken yanışını seçti
ve sustu insan yoktuki bir savunması
neyini savunacaktı ki gerçek olanın
ve aşksızlığa mahkum etti zaman insanı
dediki : ögrendiğinde gerçekten aşık olup sevmeyi
ozaman dönecek tekrar mutluluk deyirmeni
ve gönül bahçende yeşerecek aşk meyveleri
işte o ana kadar git ve gelme birdaha
aşkı yaşamayı gerçek anlamını öğrenene kadar
mahkumsun aşksızlıga mutsuzluga