Mahrum Kalmışım Ellerinden

Seninle yaşamaya dair çok şey öğrendim bu hayatta
Sen yokken kaybettiklerimi öğrendiğim gibi..

Hatırımda kalmayan anılarımı dün gece aradım durdum
Bir mum ışığının gölgesinde,ellerimde gözlüklerim
Dilimde bitmeyen tüy,zihnimde siluetin
Gözlerim ışığa muhtaç,ruhum aydınlığa aç

Eski bir çöp bidonun içinde üç beş fotoğraf
Kalemi kırılmış birkaç mürekkep kutusu
Üzerine damga basılmamış,yastığımda sakladığım mektuplar
Ardından koşan hayallerim ve hiçliğim
Sürükleniyordu rüzgarda,yıllardır bulamadığım benliğim..

Ağlıyordu kaldırımın köşesinde bir yaşlı adam
Teninde yüz yılın yoksulluğu ve gözlerinde
Sahipsiz olmanın verdiği o hazin duygu
Kaybolan belki de onun benliğiydi
Belki de kaybedecek bir şeyi kalmayandı o
Sevmeliydi hayatı,belki de isyan etmeliydi
Belli ki acılar çekmiş,ruhuna karanlık değmişti
Ondandı bu serzenişleri,ellerinin semaya yükselişleri..

Eski kitaplarımı kurcaladım,yonca yapraklarını tek tek saydım
Ömür de böyleymiş meğer,yonca misali kurudum kaldım
Güneş görmedim,pencereme değmedi rüzgar
En son geldiğinde hayallerimi götürdü benden
Şimdi yoksunum ellerinden
Günün doğmaması odama
Mahrum kaldığım ellerinden..

Sevgilim,bu yazdıklarım acıtmasın canını
Güneş yine senin olsun,ben geceye alıştım
Belki zamanında çekmedim cilveni,nazını
Oysa gözlerinde gördüm ben aşkın en büyük yazını
Şimdi yazsam sayfalarca ne fayda
Ellerin ellerime değmedikten sonra...