Mahzenin Karanlığında Kuyuda Boğulan Çocuklar

cesedim olsaydı
bir işe yarar mıydı bilmiyorum
en azından gömülürdü belki bir kenara
yavan dudaklardan bir iki dua edilirdi belki
soğuk ruhum birazcık ısınırdı belki
bilemiyorum

ne çok ihtimal birikti içimde
göçüp gittikten sonra
ne çok
hem ne çok acı bıraktım ardımda
diyebilmeyi çok isterdim
ama kayıp biri bunları yaşatamazdı başkalarına
kayıp, bir ayıp gibi hep gizli kalırdı
kalırdı insan hep tek başına

kuşlar vardı bir zamanlar
evimizin tam üzerindeki çatıda
adını bilmediğim pek çok cins kuş
ötüşleri
annemin ninnisiyle birlikte yankılanırdı duvarlarda
annemin sesinden çıkan tek bir harfe
canımızı vermeye hazır olduğumuz zamanlardaydı
yani çok çok eski anlarda

biz birbirimizin avuçlarında saklardık sevgimizi
her birimiz
diğerinin sevgisiyle ayakta durur
ve hayata tutunurdu
ne çok
hem ne çok severdik birbirimizi
diyebiliyorum
çünkü bu ömrümüzün tek doğrusuydu

yalnızlık kelimesinin
tek bir harfine bile dokunmazdı kalplerimiz
bilmezdik ki biz hiç bunu
ay küçücük ışığını dereye yansıttığında
uyumaya başlardık semaya bakıp
ve birbirimize sarılıp

birçok bedende
aynı ruhu taşıyan nadir insanlardık

gün geldiğinde
renksiz bir orkestradan çığlıklarla süslenmiş
birkaç melodi duyuldu
kulaklarımızı kapasak da içimize kadar işleyen
bu şarkı
bizim, sizin bilmediğiniz sırlarımızı açığa çıkardı
bu gizemi alıp götürdüler bizden
artık tek
tek başımıza kaldık
yalnızlığı tanıdık

o gün sonrası
yağan yağmur bile tenimizi yakıp kavurdu
her birimiz
bir yana savrulduk

ben çocuktum
kaybolmak eylemi ile tanışmıştım
bildiğin her yerde titreyerek kaybolmak
hasret dolarak yitip gitmek
yeni yeni öğrendiğim duygulardı

alıp götürdüklerinde bedenimi
ruhumu denize saldım
belki annemi bulabilir dedim kendi kendime
hiç inanmayarak da olsa
çocukluk düşümle saldım gitti oraya

ağır yük dolu olan mahzenin karanlığında
çaresizlik uzaktan uzağa gözlerime bakıyordu
buraya kuyu diyorlardı
gelecek kötülükle gelsin diye
çocukları sakince ve sessizce içine atıyorlardı
hem de içimiz zaten ölü ruhlarla doluyken
bunu yapıyorlardı

kimse bilmiyordu bize ne olduğunu
adımıza kayıp diyorlardı
kimisi ayıp bir giz gibi
umursamıyordu bile yok oluşumuzu
kimisi de sadece hayallerimize sarılıp
kendilerini teselli ediyorlardı

tek
tek
tek ölüyorduk
ama cesedimiz bile artık umursanmıyordu...



27.09.13