Makineleşenler

Şehrimin üstüne süzülen ince bir bulut

Ve akabinde destursuz varıyor Tanrı'nın azabı

Kaçmak, intihar ve ölmenin arasında bir yer

Kalmak, akla kara arasında bir yer

Söylesene albayım bu ahvalin içinden

Nasıl çıkacak ruhumuz yıpranmadan

Hep mavi bir gökyüzü çizmek isterdim oysa

Ve mavi bir deniz

Üzerinde ağır ağır ilerleyen Üsküdar vapuru

İskelede bir çift aşık

Biri ben diğeri her kimse...

Kokusunu çekerken içime sevgilinin

Sayfalar çevireceğim

Yüzyıllardır hiç kitap okumamış gibi 

Ve şimdi sokakları bir avuç çocuk cinciliği

Bir tutam da reyhan kokusu sarıyor yavaştan 

Aşağı mahalleden seyyar dondurmanın sesi

Kaldırımların sol tarafından sebile üşüşmüş kırlangıç sesleri

Bir yaşam belirtisi arıyorum mazurca 

Yalnızlığımın demir attığı bu bahtiyar şehirde

Metruk binaların arasında saklıydı belki de yaşama sevincim

Albayım

Ruhunu makineye entegre etmiş onlarca ölü

Yazının icat edildiği şu dünyada yüzlerce dilsiz

Ve asimile olmuş binlerce insan arasında

Hâlâ kitap okumak adına çırpınan bir avuç insan kaldık

Maviylen yeşil arasında harap edilmiş

Ve unutulmuş bir şair uzantısı olabilir miydim? 

Çünkü kitapların unutulduğu şu bedbaht ülkede

Kalemin varlığına inanmak namümkün albayım

Ve şimdi kararıyor mavilik

Şehrin üzerinden batıyor bahar güneşi

Yaşamak, ölüm ve kalmak arasında bir yer

Yaşamak, kitap ve makine arasında bir çıkış

Yaşamak, ayaz ve bahar arasında bir kavga

Yüreğim ağrıyor albayım

Herkesin Oblomovculuk oynadığı bir sahnede

Ştoltz'u oynamak için çırpınan bir avuç insan kaldık

Kapitalist çöküntünün altında kalan kitapları

Gün geldiğinde raflara çıkartacağız belki

Dişimiz ile tırnağımız ile

" Rüsva Etme Beni" diyebilecek miyiz gür bir sesle? 

Umuda gebedir yarınlar bizim için

Beklemekteyim albayım