Maltepem Ey Benim Şerefli Yurdum

Yıl 2004. Aylardan Ağustos...

Kolum kırık, kalbim buruk; babamdan bayrağı devralmanın ilk büyük adımı.
Maltepe...
Yaşımdan büyük acıları bir gururlar unuttuğum an!
Ne denir ki başka "umuttuğum" olsa gerek daha doğrusu!
Annemin hayatımın tamamını kapladığını düşündüğüm gün.
Nasılsın oğlum dediğinde alt çenemin titreyerek "merak etme iyiyim anne" dediğim,
ilk defa zamanı acılara bölüştüğüm...

Maltepe adını yazarken bile tüylerimin kalktığı,
tüm yarım bıraktıklarımın aslında tamamlandığı yer.
Ben çocukluğun anlamını bir üniformanın ruhuna teslim ettim!

"Anlatması zor; yaşaman gerek" Ah! bu cümle 7 yıl yalnızlığıma anlam kattı.

Nedeni çok!
14 yaşında gece nöbetinde "annem!" çığlığında uyanan,
güçsüzlüğünü belli etmemek için gizli gizli yorgan altında ağlayan,
koca yürekli insanlar tanıdım.
Çaresizliği paylaştığım.

Sonra bu koca yürekli adamlar annem oldu;
ablam oldu; babam oldu; ateşten yandığım,
aşk acısından kıvrandığım gecelerde.
Sonu belli olmayan bir masalın kahramanı gibiydim yani;
dedim ya babadan bayrağı devralacağımız günler yakın.
Adam gururlu vatanı, vatan aşkıyla yanan evladına emanet edecek!

Maltepe...
Güçsüz bir kolla vatanı kollamaya çalıştığım.
Kutsallığın sözlük anlamı;
bana kalırsa sanatın bürokratik yeri;içtima alanı buram buram kekik kokan yer.
(süper evci hissi yani hep karıştırırım)

Ben vatan için düşen her damla kanım için gülümserdim.

Ta ki 2008 in Ağustos'una kadar.
Nedeni yoktu o zamanlar ki ben bir komandonun 28 ay dağlarda it sürüsü peşinde koşan,
bir adamın; her gece ondan ağlamaklı haber bekleyen bir annenin evladı!
Soyu itliğe dayanan bir pisliğin 3 Ağustos 2008 tarihinde ipimi çekmesi farkına vardım. "farkındalık" deliliğimin başlangıcı...

Maltepe...
vuslatım,
acizliğim,
gençliğim,
Edip Cansever'im,
kısacası kurbağalara bakmaktan gelen;
halim...

imlanın bir1 imleci olsan da bugün(.)

tarihin mihenk taşı olarak parlayacaksın bir ömür...

mutlu uyu
ruhun, ruhumdur...
ve anlayana,
selamımdır!