Mamendi Bela

Velev ki siyahtı gözlerin
Gök kara, şimşek kere şimşek ve yıldırımlarla
ve fırtınalarla alıp yutmuşsa yüreğimi hasretin
kaşlarının seylaplarında ölüm kusuyorsa zemheri gözlerin

Zümrütten daha yakut antika gözlerin
Velev ki ölüme çağırıyor gözlerin
ahh o gözlerin..

Suskun bir hüzün mevsimiyse payımıza düşen
Ve gözlerimde melül bir sancı depreşiyorsa
Ve hatta bir bakışınla topyekün kıyamet kopuyorsa
...
Ölüyorsa tüm yetimler kışın ayazında
Anneler üç günlük sabileri sütten kesiyorsa
Yırtıcılar ceylanlara musallat olmuşsa
Fırtınalar dağları deviriyorsa
Kan gövdeyi götürüyorsa
...
Yutkunmaksa karımıza düşen
En basitinden kaybetmişsek
Bakışların umut vermiyorsa da eyvallah
Nasip değil der geçeriz evellallah

Karalar içinde bir bahar menekşesiysen hala
Ve her bakışında kan revan bir hançer
Ve gözlerinle beraber
'imkan(sızınım) ben senin ulan' diye fısıldıyorsan kulağıma
ve "kıyamete dek' diye ekliyorsan
Ve susuyorsan ve yıllar yılı hala dönüp ardına bakmıyorsan
Kızmam kaderime billah

Ama bil!
feryadım içinde bin bela
mizana değin sana mamendi bela!