Mantiğim Meyil Tutmuş Sana

Ne tuhaf şey özlemek:
Her şeyi ama her şeyi, özgürlük adına.
Dağlara çıkmayı,
Sarhoş olmayı zil zurna,
Kusarcasına...
Birkaç balık için yanmayı...
Kızgın güneşin altında saatlerce...
Islık çalarak gezmeyi,
Öylesine , amaçsız...
Ve seni özlemek kilometrelerce uzaktan...


Ne tuhaf şey özlemek.
Ne tuhaf.
Neler neler geliyor insanın aklına...
Güzelim hayallerin arasına kötü düşünceler giriveriyor,
Damdan düşer gibi,
Bıçak keser gibi...
Oysa ki şu an seninle aynı şehirde olmak
Aynı havayı solumak varken;
Arada yüzlerce kilometre...
Çıldıracakmış gibi oluyor insan.


Ne tuhaf şey özlemek bu ortamda.
Hiçbir şartı sen yaratamıyorsun.
Tercih şansın bile yok...
Neden bu ayrılık bu yasaklar...
Alıp başını gitmek yasak özgürce
Ne dağlara...
Ne balığa...
Ne sevdiğine
Hayatın tam yaşanılası zamanında
Nedendir bunca ayrılık...
Ve ben böylesine asiyken...

Pişman olacağım şeyler yapmaktan korkuyorum
Anlamsızlığımdan kurtulmak için.

Özledim seni
Tariflerle anlatılacak gibi değil.
Bildiğim bütün kavramları,
Bütün kelimeleri birbirine katsam.
Hiç yazılmamış şiirler düzsem sana...
En hisli duygularım bile yetersiz kalır .
İnan
İçimdeki özlem ifade edilecek gibi değil.


Eğer ki sana bu kadar bağlanmasaydım
Düşünmezdim seni gece gündüz.
Sevmezdim saçlarını sever gibi
Karanlık geceleri..
Bütün bu çaresizliğimde
Bir kor gibi yakarken özlemin içimi
Yokluğun umursanmayacak gibi değil.
Eksiğim,yarımım,
Günlerim hep zarar yokluğunda.

Sen ey yaşamak kadar güzel kadın:
Özgürlüğüm,sabrım, takatim,
Sen ey özlediğim kadın
Mantığım meyil tutmuş sana
Seni seviyorum.

23.09.1994