Maraş Pastanesi

Üç beş masa vardı dolu olan,
Bize ayrılmıştı, en köşedeki,
Bir çift kırmızı karanfil, bir de mum vardı ortada,

Ve sen siyah giymiştin, ben bembeyaz,
Hatırlar mısın...

Ben hiç unutmadım, hep aklımda o yaz,
Hep aklımda Maraş Pastanesi,
Ve hatırımda, tüm konuşulanlar,
Tek tek, kelime kelime, hece hece,

İlk ben söylemiştim,
Hatırlar mısın, seni sevdiğimi...
Ve sen biraz utangaç, biraz çekingen,
Ben de demiştin, ben de, sessizce...

Saatler uçup da gitmişti sanki,
O gün akşam ne çabuk olmuştu öyle...
İkimiz de farkına varmamıştık bile!

Ve bilemezdik, bilemezdik ki,
Bu son buluşmamız olacaktı,
Ağabeyinden gizli, gizli...
Ve ben, son kez bakacağımı gözlerine,
Ve bir daha birlikte gelemeyeceğimizi,
Maraş Pastanesine,
Nereden bilebilirdim ki...

Aradan tam altı yıl geçti,
Hala hep aklımdasın sen,
Atmadım hala, inanır mısın,
Beni sevdiğini yazdığın,
Maraş Pastanesinin peçetesini,
Ve hiç yıkamadan saklıyorum,
Nescafe damlayan beyaz gömleğimi,

Ve aldırmıyorum, ve hala seni seviyorum,
Seni seviyorum, evlenmiş olsan da o züppeyle!

Şimdi ister bana paranoyak de,
İstersen deli!
Umurumda bile değil, biliyor musun?
Ne seni unutabildim,
Ne de Maraş Pastanesini...


Dip not: Yaşanmış gerçek bir aşk hikayesi okudunuz...