Mardin Kalesi 'ne Bakıyorum

Güneş doğuyor yine, 

Karanlığın üstüne. 

Ne güzel rüyaydı, 

Keşke hiç uyanmasam. 

Gözlerimi açıyorum, 

Dam üstünde yatarken. 

Şafak daha yeni ermiş, 

Kimse yok caddelerde, 

Ben ve kuşlar dışında. 

Sen gittin gideli , 

Bu diyarlardan, 

Ne Mardin Kalesi 'nin, 

Ne de iştihamlı dolunayın, 

Önemi kalmadı bende. 

Papatyalar soldu , 

Bülbüller ötmez, 

Dünya çekilmez oldu be sevgilim. 

Senin yokluğunu hissettiğimde, 

Dilim lal oluyor, 

Hüngür hüngür ağlayasım geliyor. 

Bu yaşta ağlanır mı? 

Derler diye korkuyorum. 

Ama aşk bu, 

Ağlamamak olur mu? Bilmem. 

Son kez bakışını, 

Gülüşünü, 

Bir de gidişini hatırladıkça, 

Sanki Alamut Kalesi 'nden atlamış, 

Üstüne de dünyam yıkılmış gibi oluyorum. 

Mardin Kalesi 'ne bakıyorum, 

Etrafında dağlar, ovalar...

Sokaklarda bunca insan, 

Tarlalarda bunca hayvan, 

Ama sen yoksun sevgilim. 

Uzaklara bakıyorum, 

Belki koltuğunda oturmuş, 

Sende beni düşünüyorsundur. 

Yüzündeki bir tebessüm için, 

Kim bilir neler feda ederdim. 

Ah be sevgilim!

Seviyorum seni anla !

Değer miydi ? Bunca acı çektirmeye, 

Bak ! Bir gözyaşım daha düştü, 

Seni yazdığım satırlara. 

Şu sırdaşım kalem dahi, 

Çekemez oldu seni. 

Ama ben beklerim. 

Aşk ya bu ,

Tutuldun mu istesende bırakmıyor .

Ah !

Yaralarım kanıyor. 

Ne olur sevgilim , 

Bir daha güler  misin? 

Belki rahatlar içim.