Marmara Depremi

Gün on yedi Ağustos’tu,

Üçü beş geçmişti saat.

Yaşanan sanki kâbustu,

Yıkılıyordu kâinat.

Marmara’da deprem oldu,

Merkez üstü Gölcük’tü.

Yüreklere korku doldu,

Binalar sarsıldı göçtü.

Uğultu geldi derinden,

Ufuklar parladı, yandı.

Yer-gök oynadı yerinden,

Can hançereye dayandı.

Yıkım oldu yedi ilde,

Ölüm on binleri aştı.

Evler gömüldü sahilde,

Arz yarıldı, deniz taştı.

Ana, baba, kardeş, bacı,

Kaybetti can ciğerini.

Tahammülü aştı acı,

Geçti biri diğerini.

Dozerler hep mezar kazdı,

Cenaze kondu yan yana.

Kiminin kabri enkazdı,

Buna hangi can dayana.

Suçu kimde arayalım,

Yaptığımız yuttu bizi.

Hangi birini sayalım,

Vebalimiz tuttu bizi.