Maske

siyaha boyanmış
bir zaman aralığına düşer sancılar
zemheri vurur mevsimlerin en beyazına

içi boşaltılmış şehir sendromları
yaşanır

üşür
benim olmadığım yerlerde
yalnız kalan
sokak lambaları

belki de
uzaklarda
zamanın her hangi bir yerinde
şimdi
ateş böceklerinin dans zamanı

ve sessizlik
derinden gelen bir çığlığın
gürültüsü

gözlerime
karanlıktan kalma korkular
çarpar

şimdi
ve
yine şimdi
aynalarda kimsesiz bir adam ağlar
mutluluğa uzak
yalnızdır
üşüyen elleri
ve
hala sırıtır
yüzündeki gülen adam maskeleri...