Masumiyetin Şekilsiz Aynası

Rüyadan sarkan bir ipe benzerdi elin
ince kuş tüyü rüzgârlardan kopup gelen
göğümün saten parıltısındayken dikiş tutmaz yüreğin
bir güle benzerdin sessiz ve öylesine

seni kendime nişanlamadan az zaman önce
tuttuğum bütün silahların demirinde soğudu nabzım
akşamı arşınla ölçerken gök beyaz kuşlar
demirinde soğudum tutuklanmanın
ten utangaç ruh asiydi biraz

ışıkların kir tuttuğu bir kıyı şeridi gibi inadına
kaç mühürlü serinlikle yıkandı göğsüm
denizin kumuyla resimlendiğimde naif bir şairken daha
anladım senin ben olduğunu
tutsak bir kadının inleyen sesiyle kırılırken içimdeki testi
bilmezdim gözyaşımın ölçülemeyeceğini
katran katran dirilirken düşümdeki buhran
annemden babamdan dostumdan utandım

kısa ömürlü filmlerin ölümsüz figüranıydın sen
her sahneyle büyüyen bir kez daha
beni bir tuvalin sonsuzluğuna yatıran
gönlünden kaçak, ustan yoksun ressam
rengin iktidarını sözcükte arayan manolya
bir renksiz şiirle tutuştu mevsim
kısacık bir günde gidiverdi sallanan sandalyenin
devinimini sırtlanan fotoğraftaki huzur
kısa bir günde nefes alır gibi sonsuz
sonsuz bir nefeste ölür gibi aniden

aldatılmış bir baba ölgünlüğünde gönlü kirli
utandığına utanan bir çocuk gibi bulanık
dudaklarımda eski bir öpücük lekesi kadar
imgesiyle büyüyor hala
bir kadına inanmak

masumiyetimin şekilsiz aynasında...